Kuźnia z Gródka, 1903-1914 r.

Budynek przeznaczony do podkuwania koni, ale też prac rzemieślniczych polegających m.in. na wyrobie: narzędzi rolnych, okuć okiennych i drzwiowych, elementów kutych wozów i sań. Był stawiany zwykle z dala od zabudowań, z uwagi na ryzyko pożaru. Kuźnia z Gródka charakteryzuje się niewielką kubaturą i brakiem podcienia. Została zbudowana na planie zbliżonym do kwadratu. Ma ściany o konstrukcji wieńcowej, wykonane z półokrągłych bali, łączonych w narożach na tzw. jaskółczy ogon z ostatkami. Na ostatnich belkach ścian opiera się dwuspadowy dach kryty gontem. Przed wejściem do kuźni stoi toczydło służące do ostrzenia narzędzi, z kołem z piaskowca, napędzane korbą. Budynek wraz z oryginalnym wyposażeniem pozyskano do skansenu od rodziny zmarłego kowala, który świadczył usługi mieszkańcom Gródka i okolic, a specjalizował się zwłaszcza w wyrobie sierpów. Był to pierwszy zabytek nieruchomy, który przeniesiono do skansenu. Stało się to w 1984 roku.